Biz cuk cuksuz ne yapacağız?

Bizi gören herkes bırak artık şu memeyi kocaman oldu neredeyse iki yaşına girecek, bir faydası kalmadı, süt su oldu, sana da yazık diyorlar.  Ben de biliyorum. Nasıl bilmem iki yıla yakındır, yataktan dayak yemiş gibi kalkıyorum. Arabada, alışverişte, misafirlikte, takside “Anne cuk cuk” diyeceksin diye aklım çıkıyor. Ama daha arabaya biner binmez başlıyorsun. Cuk, cuk, cuk cuk…

Bazen benimde kolayıma geliyor, yalan değil. Gecenin en güzel anlarında, sen kıvranmaya başlayınca ağzına memeyi veriyorum ve abuk bir şekilde de olsa uyuyorum.

Her ne kadar iki yaşına kadar anne sütünün bağışıklığı güçlendirdiğini düşünsem de bazen dayanılmaz oluyor bu da doğru. Özellikle vücut şeklimin bozulduğunu düşünmek beni üzüyor.

Ama gerçeği söylemek gerekirse memeden seni nasıl keseceğimi de bilmiyorum. Çünkü ağbini hiç emziremedim. O yüzden sen doğduğunda o ne zaman isterse o zaman bırakıcam gibi ütobik laflar bile ediyordum. İstiyorum ki bu işi en doğru zamanda, en doğru şekilde yapayım. Göğsüne kıl yumağı yapıştır falan diyorlar. Ama eminim sen çekip alır tekrar emmeye devam edersin.

Bir kitapta memeyi bırakmaya anne ve bebek beraber karar verir diyordu. Galiba o kitabı yazan bir erkekti.

Biliyorum sen de artık yavaş yavaş zamanı geldiğinin farkındasın. Çünkü gündüzleri meme istediğin zaman hınzır gülücükler atıyorsun. Gelip beni (aslında göğsümü) okşuyor, hayran hayran bakıp ardından patlatıyorsun “Anne cuk, cuk istiyom”. Ya da bebeğini veya dün yaptığın gibi eşeğini getirip, emmek istiyor deyip sonra tam ben onu emziriyor gibi yapacakken sen oyuncağı elimden alıp fırlatıyor ve aç bir kurt gibi saldırıyorsun. Bense sadece izliyorum. Ve düşünüyorum “biz cuk cuksuz ne yapacağız?”…