Yağmur, Ayrılık, Hüzün...

Bugün Ankara yağmurlu. Toprak canlanmış. Yeşilin en güzel tonuna bürünmüş. İnce ince sessiz sakin yağan yağmurla ayrı bir parlıyor. Hava kapalı Ankara grisine boyanmış. Ama yerler sanki ayrı bir güneşle aydınlanıyor gibi berrak.
Saatlerce seyredebilirim. ama içim buruk, huzursuz. Bebeğim ne çok ağladı. Allahım yanlış mı yapıyorum. Anne lütfen deyişin kulaklarımda. Alıp gelsem, öpsem, koklasam geçti kızım bir daha hiç ayrılmayacağız desem... Biraz daha büyük olsan bu kadar dert etmiycem. ama daha çok küçüksün bebeğim. Atlatır mıyız bunu da dersin. Biter mi bu korkular. Sana zarar vermesin. Hala ağlıyor musun arasam mı? ama onlara da güvenmiyorum. Ne diyecekler hala ağlıyor mu? Bir güvenebilsem. Şöyle uzaktan mutlu olduğunu bir görebilsem.
Dayanamadım aradım. Uzaktan bir eeee, e eee sesi geliyordu. Sen olduğunu söylediler. Mutsuz muydun ne? Allahtan yarım gün yoksa nasıl dayanırım sensizliğe.
Bu yağmurlu günler de geçecek bebeğim elbet güneş parlayıp çiçekler açacak...