Bugün kreş maceramızın ikinci günüydü. Küçük kelebeğim dün hiç bir şeyden habersiz mutlu bir şekilde gitti. Babası ve ben müdürle konuşurken diğer çocuklarla oynamaya gitti. Uzaktan onu seyrettik biraz şaşkın ama çok mutlu görünüyordu. O da bizi gördü, güldü.. Eve çok mutlu bir şekilde dönmüştüm. Hemen bir çırpıda gönül rahatlığıyla, Asya'yla zaman geçirmediğime üzülmeden işlerimi yaptım. Hatta kendime bir hobi bile buldum. Nihayet kendim için bir şeyler yapıyordum. kızım mutlu ben mutluydum. Kendimi tatilde gibi hissettim. Almaya gittiğimde biraz ağlamıştı. Neler oluyor der gibiydi. Elindeki bebeği bırakmak istemedi. Uykusu çok gelmişti. Eve geldik, bebek için biraz ağladı sonra uyudu. Bugün sabah bırakmaya gittiğimizde, bebeği göstererek içeri aldılar arkamdan ağladı sanırım. Bende eve geldiğimde dünkü gibi değildim. İçimde bir burukluk, bir kasılma, hafiften bir kramp durumları... Kızımı özlemiştim.
Almaya gittim yine biraz ağlamıştı ama mutluydu. Beni gördüğü için sanırım. Kreşle ilgili her sorumuza olumsuz yanıt veriyor. Gitmek istemediği her halinden belli. Anne seni çok seviyorum, seni çok özledim diyor sıklıkla. Arada bir benim okulum diyor ya da arkadaşlarının adlarından bahsediyor. Ama benden ayrılmak ona çok zor geliyor tabi bana da ondan ayrılmak. Az önce uyutmaya çalışırken söyledikleri ise beni yıktı. Hiç yapmadığı bir şey yaptı. Ve aniden ağlamaya başladı. okuldan bahsederek, bırakma anne, arkadaşlarla oynamıyacam gibi şeyler söyledi. Bir de "ablalar kızar" dedi. Ablalardan öğretmenleri mi kastediyor bilemiyorum. Acaba ağladığı için kızdılar mı? Eğer öyleyse, ne yaparım. Doğduğu günden beri neredeyse hiç ağlatmadan büyüttüm ben bebeğimi. Şimdi hiç tanımadığım insanların eline attım. Acaba çok mu erken davrandım. Daha zamanı var mıydı? Ama hangi yaşta olursa olsun ilk ayrılmada ağlayacaktır diye düşünüyorum. Benim sıkıntım doğru yer mi seçtim acaba? Burası evimize en yakın ve bu civardaki en düzgün yer. Yani umarım öyledir. Söz konusu kızım olunca güvensizlik diz boyu.
Keşke elimde olsa kimseye bırakmasam bebeğimi. Ama bana yapışık büyümesini de istemiyorum.Hem eninde sonunda işe başlamam gerekecek. Annelik ne kadar zor. Yarın ne yapacağız bilemiyorum eminim sabah evden dahi çıkmak istemeyecek. Dilerim Allah hayırlısı neyse onu bize yaptırsın. Ona zarar verecek herhangi birşey yapmak istemiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder