5 Şubat 2013 Salı

Baharla Gelen Yalnızlık...

Şubat ayının başında bir bahar havası var bugün Ankara'da. Her yer ışıl ışıl parlıyor. Sanırsın bir iki güne kalmaz çiçekler açacak. Böyle havalarda yalnızlık daha fazla acıtıyor insanın canını. Her şey cıvıl cıvılken sende konuşup gülmek dertleşmek istiyorsun. İstiyorsun ki yanında sevdiklerin olsun. Hemen elin telefona gidiyor. Kimi arasam acaba... Ama arayabileceğin herkesi zaten yakın zamanda aramışsın. Bir yere gitsem diyorsun. Biri daha iki yaşında, diğeri seninle dolaşmayı istemeyecek yaşta olan iki çocukla çok fazla seçeneğin olmadığını görüyorsun. Üstelik büyük olan almış başını çoktan çıkmış dışarı. Keşke çocuk olsam diye geçiriyorsun içinden. Yapacak bir şey yok. Kendini bilgisayarın kollarına bırakıp, tüm sevgini yalnızlığını onunla paylaşmaktan başka...
İşte ben bu yüzden soğuk kış günlerini daha çok seviyorum...

8 yorum:

  1. Ne güzel yazmışsın canımmm ben de soğuk kış günlerini çok seviyorum...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. teşekkürler bahar, umarım benimle aynı nedenden dolayı sevmiyorsundur soğuk kış günlerini...:))

      Sil
  2. Çok güzel anlatmışsınız... Bir an Ankara'nın gri gökyüzü, bembeyaz karlı halleri, elimdeki çayın buharı gözümde canlandı.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Beğendiğin için teşekkürler... Ankara her mevsim güzeldir ama kışın bir başkadır...

      Sil
  3. O duyguyu çok iyi bilirim... kendi sesimi günlerce duyamadığım olur... karşımda kimse yoksa sesim neye yarar ki...Hikayeni yazmaktan çekinme diye yazmak istedim...

    YanıtlaSil
  4. Canımm mimn var blogumda:)
    nerelerdesin bu arada?

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Bu aralar bir gönül yorgunluğudur gidiyor. Üst üste gelen sıkıntılar dumura uğramalar falan. ama atlatıyorum sanırım. Dalgaların vurduğu kaya parçaları gibiyim. Her yeni dalgada biraz daha törpüleniyor insan. Biraz daha güçleniyorsun. Sonra gelsin hayat bildiği gibi.:)))Yeniden mimlenmek güzel teşekkürler...

      Sil