3 Aralık 2013 Salı

Eziliyorummmmm

Biri 13 diğeri 2,5 yaşında iki çocuğum var. Yani anlıyacağınız biri ergenlikte diğeri iki yaş sendromunda. Büyük olan erkek. Bazen çok güzel anlaşıyoruz, sohbet ediyoruz, gülüyoruz. Bazen ne de söylesem ters anlıyor. Bozulan bilgisayardan, kaybolan eşyalarına kadar herşeyden beni sorumlu tutuyor. Sürekli kavga, gürültü. Boğulacak gibi oluyorum. Karşındaki anlamayınca sen ne söylesen boş, konumlarındayım. Susup oturuyorum. Şu sıralar Anılardaki Aşklar (Çocukluğun ve Gençliği Psikoseksüel Tarihi) adlı bir kitap okuyorum. Dün bir cümleyi okurken tamam dedim işte bu bizim durumumza tam olarak uyuyor. Ergenlik çağlarındaki çocuklar genellikle de erkek çocukları anneyle çatışma halinde olurlarmış. Bunun nedeni de Oedipus Kompleksiymiş. Bu kompleksin ne olduğunu genelde bilmeyen yoktur. Bu kompleks bu yaşlarda daha bir ağır basarmış ki gençte bu duygulardan uzaklaşmak maksadıyla karşıdaki kişiye (yani anneye) nefret dolu davranışlar sergilermiş. Yani bizde bir sorun yokmuş. Oh ne rahatladım ne... Ne olacak şimdi. Ergenlik 24 yaşına kadar sürüyor. Ben daha kaç yıl dayanırım bilemiyorum.
Gelelim bizim küçük hanıma. O da ayrı  bir hikaye. Ben ak desem o kara diyor. Kıyafet konusu ise ayrı bir dert. Onu anlatmaya sayfalar yetmez. İlk ergenlik dedikleri dönemde yani. Sabah gözünü açar açmaz odama gidelim oyuncak oynayalım, boya yapalım. Eve adımımızı atar atmaz yine aynı şeyler. Kesinlikle başka bir işle uğraşmamı istemiyor. İşim var dediğimde 'kimse benimle oynamıyor, hiç arkadaşım yok' diye şikayetler. Bütün gün kreşte oynadıkları sayılmıyor tabii. Dur kızım, tamam kızım... dinleyen kim. Bu sabah yine kıyafet sorunu kapıdan adımımızı atana kadar sürdü. En son artık ağlamazsan akşam sana bir sürprizim var diye susturabildim. Çocuğa rüşvet vermek evet bazen işe yarıyor işte. Napıyım. Bu stresin üzerine bir de arabayı geri geri çıkarırken arkada sessiz sakin park halinde duran arabaya vurmam tuz biber oldu. Çocuklarını okula götürürken beni gören site sakinlerine rezil olmam da bal kaymak... Araba kullanmak üzerine biriktirdiğim tüm özgüvenler bir kaç saniye içinde ayaklarımın ucundan akıp gitti.
Bugün iş yerinde bir arkadaşla çocuklar üzerine sohbet ederken sadece bir çocuk düşündüğünü iki çocuklu ailelerde çocukların birinin mutlaka ezildiğini söyledi. Şöyle bir düşündüm de bizim evde ezilen tek kişi kesinlikle benim. Eziliyorumm.

6 yorum:

  1. Ben henüz ergenlik problemlerine uzağım ama bir gün beni de bulacak umarım çok ezilmem:) araba konusunda özgüven eksikliğime çare de arıyorum...her şey yoluna girecektir,üzülmeyin..

    YanıtlaSil
  2. ergenlik gerçekten zor bir dönem. erkeklerin de biraz farklı yansıtmaları olabiliyor dediğin gibi.
    anlayışla yaklaşmak zor ama geçecek bu dönem yani kalıcı izler bırakmamaya çalışmalı.
    asya daha küçük olduğu için onları kandırmak kolay oluyor tabii.bizde de sürpriz çok işe yarıyor:)

    YanıtlaSil
  3. Yanıtlar
    1. Bahar hatırlanmak ne güzel, ben çok kötü bir blogger çıktım maalesef. Ev ve iş arasında koşturuyorum. Sen nasılsın Gülce nasıl?

      Sil
  4. merabaaaaaa. hadi anlatsana neler olduuu iyi misiin :)

    YanıtlaSil